M. było najbardziej rozpowszechnioną formą zabezpieczenia akt w jednostkach pionu "C” oraz w Wydziale XVIII Departamentu I MSW. Na mikrofilmowanie składała się procedura rejestracyjna (odnotowanie mikrofilmowania w dzienniku archiwalnym, w dzienniku archiwalnym mikrofilmów, oraz odnotowanie numeru archiwalnego mikrofilmu w KOI, naniesienie numeru archiwalnego mikrofilmu na okładki akt mikrofilmowanych), kwalifikacyjna (wybór dokumentów z akt, która mikrofilmowano) oraz sama czynność mikrofilmowania. Mikroformy (w postaci pociętego mikrofilmu 8 mm umieszczonego w jackecie lub mikrofiszy rozmiaru A6) były oznaczane oddzielnym numerem archiwalnym (numerem dziennika archiwalnego mikrofilmów). Do mikrofilmowania kwalifikowano zasadniczo dokumenty oznaczone kategorią „A” i kategoriami „B” o terminie przechowywania powyżej 10 lat (kategoria materiałów archiwalnych); wg Instrukcji 1985 do mikrofilmowania winny być kwalifikowane dokumenty „kategorii »A« „posiadające trwałe znaczenie ze względu na swą wartość operacyjną, polityczną i społeczną i gospodarczą zarówno dla państwa jak i dla resortu spraw wewnętrznych oraz dokumenty kategorii »B« posiadające okresową wartość operacyjną i polityczną […]”. Wg tej instrukcji, akta oznaczone kategorią „B” po zmikrofilmowaniu miały zostać zniszczone (brakowanie) „o ile nie przedstawiają wartości dowodowej”. Wg Konspektu 1976, mikrofilmowaniu miały podlegać dokumenty kategorii „A” oraz „dokumenty o długotrwałym okresie przechowywania, jak: teczki personalne i robocze [tj. teczki pracy] wyeliminowanych osobowych źródeł informacji, akta rozpracowań operacyjnych, akta postępowań przygotowawczych [tj. śledztw], akta normatywne SB i SM [tj. MO], sprawozdawczość, inne dokumenty posiadające wartość operacyjną, oryginalne dokumenty byłego podziemia”. W założeniu o zakwalifikowaniu do zmikrofilmowania decydować miała zatem ‘wartość operacyjna’ dokumentów oraz rodzaj opisywanego w aktach ‘przestępstwa’ wzgl. działalności wywrotowej (w tym szczególnie dotyczące organizacji nielegalnych, ‘zbrojnego podziemia’, organizacji wywiadowczych, sabotażu, dywersji). Wg Konspektu 1976b, podstawą do zakwalifikowania dokumentów do zmikrofilmowania były kryteria ustalone w Instrukcji 1974 (nie różniące się od kryteriów Instrukcji 1985), w wykazie akt, oraz w decyzji wiceministra MSW, gen. M. Milewskiego, które w skrócie sprowadzały się do: „[…] wartości dokumentów pod względem operacyjnym, rodzajem dokonanego przestępstwa [tj. działalności antykomunistycznej lub niepodległościowej], przydatnością [wyeliminowanego] tajnego współpracownika do dalszej współpracy”. W przypadku mikrofilmowania akt współpracowników, z założenia mikrofilmowano dokumenty z teczki personalnej: ankietę personalną i życiorys współpracownika, raport (wniosek) oficera prowadzącego o zezwolenie na werbunek, raport (sprawozdanie) z przeprowadzonej rozmowy z kandydatem na współpracownika, raport z werbunku, zobowiązanie do współpracy, charakterystyki (okresowe i końcowa) współpracownika, pokwitowania odbioru przez współpracownika pieniędzy lub prezentów, notatki zawierające ewentualne hasła wymieniane ze współpracownikiem (nieraz również informacje o zwykłych miejscach i terminach spotkań), dokumenty dot. ‘przedsięwzięć operacyjnych’, w których brał udział współpracownik, wreszcie raport (wniosek) o zakończenie współpracy. W przypadku gdy w teczkach personalnych współpracowników pokwitowania odbioru wynagrodzeń były zbyt liczne, fotografowano zaledwie niektóre. Podobnie nie mikrofilmowano zawartości całej teczki pracy współpracownika, a jedynie niektóre doniesienia (jedne z pierwszych i ostatnich oraz kilka ważniejszych z okresu współpracy). W przypadku mikrofilmowania akt byłych współpracowników decydować miała zasada ewentualnej perspektywiczności współpracy – z mikrofilmowania miały zatem być wyłączone akta współpracowników, którzy zerwali współpracę, niesprawdzonych, ‘dwulicowców’, wyeliminowanych ze względu na trwałą utratę możliwości operacyjnych; brano pod uwagę również inne cechy byłego współpracownika, które mogły umożliwić (lub uniemożliwić) ponowne podjęcie współpracy: wiek, wykształcenie, zawód, władanie językami obcymi, możliwości wykorzystania do określonych zadań i zagadnień, wreszcie zainteresowania i ‘walory osobiste’ (w praktyce MSW mikrofilmowano z zasady teczki personalne agentów). W „sprawach ważniejszych” przewidywano nadto mikrofilmowanie dokumentów „[…] które służyły do gry z [obcymi] ośrodkami wywiadowczymi, instrukcje szkoleniowe tajnego współpracownika” oraz dokumenty opisujące „ważniejsze przedsięwzięcia zmierzające do rozpracowania wrogich ośrodków, poprzez wprowadzenie tajnego współpracownika do wrogiego podziemia itp.”. W przypadku mikrofilmowania akt spraw operacyjnych, z założenia mikrofilmowano postanowienie o założeniu sprawy, streszczenie lub charakterystykę sprawy oraz postanowienie o zakończeniu sprawy. W przypadku spraw operacyjnych, których przedmiotem były „nielegalne organizacje, zbrojne podziemie antypaństwowe, wywiad, sabotaż, dywersja, rozpracowanie placówek dyplomatycznych”, dodatkowo mikrofilmowano wszystkie „[…] ważniejsze dokumenty, protokoły przesłuchań obrazujące środki i metody wrogiej działalności, strukturę organizacji [podziemnej], [jej] skład personalny itp.”. Z akt spraw operacyjnych dotyczących innych form działalności podlegającej inwigilacji ze strony SB w założeniu miano mikrofilmować „niektóre ważniejsze dokumenty obrazujące charakter przestępstw”. W praktyce mikrofilmowano ważniejsze doniesienia, plany operacyjne, niektóre protokoły przesłuchań i notatki z rozmów operacyjnych, rysunkowe schematy kontaktów (odpowiadające schematowi „Wer kennt wer?”), zwrócone z jednostek pionu „C” karty E-15, notatki ze streszczeniami z innych akt dotyczących osób objętych inwigilacją i liczne inne dokumenty, mające znaczenie dla przebiegu sprawy. W przypadku mikrofilmowania akt postępowań przygotowawczych (akt kontrolnych śledztw) z założenia mikrofilmowano postanowienia o założeniu sprawy kontrolno-śledczej, akt oskarżenia, wyrok lub postanowienie o zakończeniu sprawy (gdy w aktach brakowało odpisu wyroku, lub gdy śledztwo zakończyło się umorzeniem). W przypadku śledztw dotyczących „przestępstw szczególnej wagi, jak: szpiegostwo [definicja prawna stosowana w PRL wybiegała poza klasyczne pojęcie szpiegostwa i obejmowała m.in. osoby, które weszły w posiadanie informacji uznawanych za tajemnicę państwową lub istotnych dla państwa], nielegalne organizacje, udział w bandach zbrojnych [tak określano oddziały podziemia antykomunistyczego], terror polityczny, sabotaż i dywersja” do mikrofilmowania kwalifikowano ponadto „[…] istotne dowody rzeczowe [tj. dokumenty] świadczące o dokonaniu przestępstwa, protokoły przesłuchań obrazujące środki i metody wrogiej działalności, strukturę organizacji [podziemnej], [jej] skład personalny itd.”; w przypadku akt śledztw mniejszej wagi, dotyczących „[…] przestępstw antypaństwowych, takich jak wroga propaganda, przestępstwa urzędnicze, kryminalne itd.” mikrofilmowano poza ww. dokumentami odnoszącymi do formalnej strony prowadzonego śledztwa „niektóre ważniejsze dokumenty obrazujące charakter przestępstwa”. Z zasady wyłączano z mikrofilmowania duplikaty dokumentów, dokumenty ‘techniki operacyjnej’ (tj. m.in. stenogramy podsłuchów etc.) oraz przejętą korespondencję (dokument „W”), oraz ‘dokumenty bez wartości’. Informację o zmikrofilmowaniu akt i numerze archiwalnym mikrofilmu umieszczano na odpowiednich kartach w kartotece ogólnoinformacyjnej (a stamtąd przekazywano do ZSKO). W dzienniku archiwalnym umieszczano obok liczby porządkowej dziennika (tj. numeru archiwalnego) numer archiwalny mikrofilmu w postaci np.: „F-1234/1” (F, nf). Konspekt 1976, Konspekt 1976b, Instrukcja 1985, §80-81.
