mieszkanie wynajmowane przez SB, służące do celów operacyjnych, niemal wyłącznie do potajemnych spotkań funkcjonariuszy ze współpracownikami SB. Zorganizowanie LK miało służyć zakonspirowaniu kontaktów funkcjonariuszy z ich współpracownikami. Właściciel lub najemca mieszkania podpisywał z SB umowę o jego udostępnianiu (za wynagrodzeniem) w konkretnych dniach i godzinach. Najczęściej jako LK wynajmowane były mieszkania osób (funkcjonariuszy państwowych i partyjnych, pracowników państwowych przedsiębiorstw) wyjeżdżających na dłuższy czas za granicę. LK mogły być także tworzone w pomieszczeniach instytucji publicznych (z wyjątkiem lokali instancji partyjnych, prezydiów rad narodowych oraz organizacji społeczno – politycznych, sądów, prokuratur, mieszkań posłów sejmu PRL, pracowników Najwyżej Izby Skarbowej, członków władz politycznych i państwowych, sędziów, prokuratorów). SB nie mogła informować właściciela LK o faktycznym celu jego wykorzystania. LK nie można było organizować w mieszkaniu, w którego sąsiedztwie mieszkały osoby będące „przedmiotem zainteresowania operacyjnego”. Funkcjonariusze SB byli odpowiedzialni za utrzymanie w tajemnicy przeznaczenia LK, m.in. obowiązywał zakaz „wprowadzania” do LK (tj. odbywania tam spotkań) współpracowników znających się nawzajem. Instrukcja 1970a. 2. [WSW] LK wg Instrukcji WSW 1984 było wykorzystywanym do spotkań ze współpracownikami WSW wynajętym mieszkaniem prywatnym, względnie pomieszczeniem wojskowym lub należącym do instytucji cywilnej, „zapewniającym tajność spotkań”. Właściciel (dysponent) LK i jego współlokatorzy „winni być ludźmi dyskretnymi, o właściwej postawie ideowo-politycznej i moralnej”; nie można było organizować LK w mieszkaniu, którego bezpośrednimi sąsiadami były osoby inwigilowane przez WSW, SB i MO. Obowiązywał także zakaz organizowania LK w pomieszczeniach PZPR, SB, MO, legalnie działających stronnictw i organizacji politycznych, młodzieżowych, związków zawodowych itd., oraz w budynkach sądów i prokuratur, a także w mieszkaniach członków władz i organizacji partyjnych i politycznych oraz prokuratorów i sędziów; należało także unikać umieszczania kilku LK w jednym budynku „jeżeli mogłoby to wpływać ujemnie na tajność odbywanych spotkań”. Właściciele (dysponenci) LK WSW byli werbowaniu do współpracy na zasadach właściwych dla tajnych współpracowników, zawierano z nimi ponadto pisemną umowę wynajmu zawierającą klauzulę zachowania w tajemnicy wykorzystywania mieszkania przez WSW i wysokości wynagrodzenia. Wykorzystywanie LK zawieszano, gdy pojawiło się podejrzenie jego dekonspiracji – do czasu wyjaśnienia podejrzenia, a rezygnowano z niego, gdy stwierdzono, że doszło do dekonspiracji, uzyskano materiały kompromitujące właściciela/dysponenta LK lub jego współlokatorów, wreszcie, gdy rozwiązano współpracę z przyjmowanym w LK współpracownikiem WSW, który okazał się być „dwulicowcem” (tj. zatajał informacje przed WSW), „prowokatorem” bądź przestępcą. Instrukcja WSW 1984, §50-53.
